دین‌پژوه

علمی که باید کسب شود و علمی که باید ترک شود علی موحدیان عطار در روایت زیر به دو نکته تکان‌دهنده اشاره کرده‌اند که شاید ما اهل علم بیش از دیگران به آن نیازمند باشیم اول اینکه، آن علمی واجب و لازم است که بدون آن عمل راست نمی‌آید؛ دوم اینکه، کمی از علم را هم عمل بسیار می‌باید و بیش از آن برای صاحبش خیر و برکت ندارد روایت چنین است قَالَ الصَّادِقُ علیه‌السلام الْعِلْمُ أَصْلُ کُلِّ حَالٍ سَنِیٍّ وَ مُنْتَهَى کُلِّ مَنْزِلَةٍ رَفِیعَةٍ وَ لِذَلِکَ قَالَ النَّبِیُّ صلی الله‌علیه‌وآله طَلَبُ الْعِلْمِ فَرِیضَةٌ عَلَى کُلِّ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَةٍ أَیْ عِلْمِ التَّقْوَى وَ الْیَقِینِ وَ قَالَ عَلِیٌّ علیه‌السلام اطْلُبُوا الْعِلْمَ وَ لَوْ بِالصِّینِ وَ هُوَ عِلْمُ مَعْرِفَةِ النَّفْسِ وَ فِیهِ مَعْرِفَةُ الرَّبِّ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قَالَ النَّبِیُّ صلی الله‌علیه‌وآله مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ ثُمَّ عَلَیْکَ مِنَ الْعِلْمِ بِمَا لَا یَصِ